Ik heb een opdracht voor je. Vandaag ga jij 75 km lopen.
Maar ik heb geen benen.
Niet zeuren. Je bent hier om je grenzen te verleggen. Nee is geen optie. Dat je geen benen hebt, zit in je hoofd. Door je grenzen te verleggen ga je voorbij aan het fysieke en leer je dat er meer is dan alleen het lichaam. Namelijk de geest. Met een juiste instelling is alles mogelijk.
Maar zonder benen kan ik toch niet lopen?
Dat zit in je hoofd. Je legt teveel nadruk op je beperkingen. Daar gaan we vandaag verandering in brengen.
Hoe dan?
Jij gaat 75 km lopen. En je krijgt een jerrycan mee met 20 liter ethanol. Daar mag je niet mee schudden, want dan zal die exploderen. Maar zover ga jij het niet laten komen. Je fixeert je op een rustige wandeling en jij gaat die tocht volbrengen.
Doe normaal, man. 75 km lopen, zonder benen. Hoe ga ik dat doen?
Dat is een kwestie van de juiste instelling. Daarom ben je hier. Nu zit je nog te zeuren dat je geen benen hebt en dat het daarom niet zal lukken. Maar als je die 75 km hebt volbracht dan ben je een ander mens.
Hou toch op. Dan kun je mij bij het grootvuil zetten. Ik ga de eerste 50 meter niet eens halen.
Dat praat je jezelf aan. Je hebt niet de juiste mindset. Je gaat jezelf laten zien dat het wel mogelijk is.
We zitten in de bergen. De eerste 12 kilometer gaan steil omhoog. Ik kan toch niet op mijn knieën een berg op? Hoe moet ik dat doen?
Met de juiste instelling is alles mogelijk. Als je omhoog moet, dan moet je ook weer naar beneden. Daar moet je je op focussen. Als jij de hele dag tegen jezelf zegt dat je het niet kunt, dan gaat het niet lukken. Dan zit dat in je hoofd. Dat maak je jezelf wijs.
Doe normaal, man. Ik heb geen benen. Wat is dat nou voor een domme opdracht? Daar ga ik niet eens aan beginnen.
Dat doe je wel. Luister naar mij en doe mij na. Adem in en adem uit. Heel rustig. En stel jezelf de vraag waarom je er geen zin in hebt.
Dat is niet nodig. Ik heb geen benen. Ik word niet iedere dag wakker met het idee om 75 km te gaan wandelen. Hoe kan ik nou 75 km lopen zonder benen? En dan ook nog met 20 liter ethanol op mijn nek. Dat zie je zelf toch ook wel? Of ben je blind?
Dat klopt. Ik ben blind. En ik hoor ook niks, want ik ben doof.
O, maar dan wordt het me duidelijk. Dan sta je hier gewoon een beetje uit je nek te lullen. Maar daar kan ik je vanaf helpen. Dan heb je niet de juiste mindset. Denk gewoon dat je alles ziet en alles hoort. Fixeer je op beeld en geluid. Dan gaan we de zaken omdraaien. Dan heb ik een opdracht voor jou. Vandaag ga jij 75 km lopen. Met 20 liter ethanol op je rug. Heb je het gehoord?
Nee, want ik ben doof. Dat zei ik toch?
Dan is je focus niet goed. Visualiseer de route en zeg tegen jezelf dat je hem gaat volbrengen. Wat er ook gebeurt. Jij gaat hem volbrengen.
Je luistert niet. Ik ben niet alleen doof. Ik ben ook blind. Hoe kan ik nou een route visualiseren als ik blind ben? Je moeten luisteren, lul. Of ben jij zelf soms doof?
Nee, ik hoor alles perfect. Ik heb alleen geen benen. Maar met mijn hersens is niks mis, dus ik heb een praktischer voorstel. Jij gaat met de taxi en ik maak er een volledig verzorgd arrangement van. Met lekker eten en drinken. Doe ik er ook een geleidehond bij. En een assistent die de menukaart keihard in je oren schreeuwt.
Wie is hier nou de trainer? Ik hoef niet af te zien. Jij moet afzien. En nu bied je mij ineens een volledig verzorgd arrangement aan. Daar kan ik bij mijn collega’s niet mee aankomen. Je zit hier bij de commando’s. Je moet pijn lijden. En je grenzen verleggen. Dan ontwikkel je je als mens. Daar word je een sterker persoon van.
Onzin. Als je een sterke persoonlijkheid wil worden dan moet je goed eten en drinken. Heb jij bij de Sterkste Man wel eens een Ethiopiër gezien? We zijn allebei gehandicapt. We hebben een dikke voorsprong op alle validen in de wereld. Wij weten als geen ander hoe het is om met een handicap te leven in een maatschappij die alleen op validen is ingericht. Dan gaan we ons toch niet onnodig afpeigeren? We mogen dan een handicap hebben, maar we zijn toch niet achterlijk? Die drang om onszelf te bewijzen hebben wij niet. Dat doen we iedere dag al. Dag in, dag uit. Mentaal zijn we duizend keer sterker dan al die valide sukkels. Die ouwehoeren al als het regent. Of als de trein een minuutje te laat komt.
Daar heb je gelijk in. Zo’n volledig arrangement is een veel beter idee. Ga je zelf ook mee?
Natuurlijk. Als jij mij naar de taxi draagt.
Prima, maar dan moet jij wel kijken waar we lopen, want ik zie niks.
Geen probleem. Dat gaat lukken. Invaliden onder elkaar. Gewoon een kwestie van karakter en een praktische instelling. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Dat is geen traininkje van een dag. Dat is ons leven.
