Pieter

Hoi, Pieter. Hoe is het?

Slecht. Ze zitten steeds aan mijn kop te zeiken of ik minister-president wil worden.

Wie?

De lijsttrekkers van die andere politieke partijen.  

O, daar moet je je niet druk om maken. Die moeten zich bezighouden met hun eigen verkiezingsprogramma. Als ze gaan voorschrijven hoe jij je ten opzichte van je kiezers moet gedragen, dan weet je dat het een gelopen race is. Ik zou er maar van genieten. Dat betekent dat je overwinning nabij is.

Ze vinden dat ik duidelijk moet aangeven of ik minister-president wil worden. Daar hebben de kiezers recht op.

Maar daar gaan zij toch niet over? En je hebt vanaf het begin aangegeven dat je liever in de Tweede Kamer blijft zitten. Het interesseert jouw kiezers helemaal niks of je minister-president wil worden. Die kiezen jou om wie je bent. Om je programma. En om wat je hebt gepresteerd. Daarom sta je nu bovenaan in de peilingen. Of je nu wel of niet minister-president wil worden.

Ja, maar het is toch lastig om steeds een antwoord te moeten geven. Ik word een beetje in een hoek gedrongen waar ik niet wezen wil. 

Laat je niet in die hoek drukken. Blijf tegen die slechthorenden herhalen dat je geen minister-president wil worden. Dat je gewoon in de Tweede Kamer blijft zitten. Dat hebben de kiezers ook allang door. Met je lichaamstaal straal je dat voortdurend uit. Hou daar dan ook aan vast. Anders ga je iets doen waar je helemaal geen zin in hebt. Als er iets slecht is voor je gezondheid dan is het werk waar je geen zin in hebt. Je had al een keer een burnout. Dat is het recept voor een tweede.     

Ik ga nog wel met mijn vrouw bespreken of ik minister-president zal worden.   

Prima. Maar als het indruist tegen je gevoel en ten koste gaat van je familieleven, dan moet je het niet doen. Je kinderen en je vrouw komen op de eerste plaats. Die zitten er niet op te wachten dat ze hun vader en echtgenoot alleen nog op de TV zien. Denk aan je roots. Die liggen bij het CDA. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving. En daar is geen woord mis aan.  

Maar als ik zeg dat ik geen minister-president wil worden, dan blijven ze doorzeuren dat dat niet kan.

Waarom niet? Dat maak je toch zelf uit. We zijn allemaal ergens goed in. En jij bent goed in de Tweede Kamer. Niet even snel met mooie uitspraken komen voor de bühne. Nee, je in de dossiers verdiepen en vastbijten. Hartstikke goed. Wel een beetje saai, maar dat hoort bij het vak. We hebben niks aan flitsende populisten die overal vooraan staan met hun oneliners. Saaie mensen hebben we nodig. Die niets liever doen dan de hele dag dossiers uitspitten. En goede wetgeving maken. 

Maar moet ik dan wel met de naam van een vervanger komen? Iemand van mijn partij die wel minister-president wil worden?

Welnee. Gewoon eerst de verkiezingsuitslag afwachten. En daarna kijken met wie je kunt regeren. Dan zien we daarna wel wie er minister-president wordt. Het gaat niet om de persoon. Het gaat om het programma. Tenminste, dat hoorde ik altijd. Maar blijkbaar is dat veranderd.