Welkom bij de workshop Zelfreflectie. Stel je even voor, Gerard. Zeg even wie je bent.
Ik ben Gerard Glucose. Ik ben financieel controller bij de Faculteit Tandbederf...
Sorry dat ik je onderbreek, Gerard. Even opnieuw. Het gaat erom dat je vertelt wie je bent. Niet wat je doet. Je bent niet je baan. Ben je aardig, sympathiek? Een aanpakker en een doorzetter? Of een ongelofelijke lul? Iemand die anderen het bloed onder de nagels vandaan haalt. Gecreëerd door de Schepper toen hij in een dronken bui was. Dat soort zaken. Probeer het nog eens opnieuw.
Oké. Ik ben Gerard. Ik ben financieel controller en ik zit in schaal 11...
Je blijft hangen, Gerard. Je vertelt alleen wat je doet en wat je salaris is. Daar schieten we niks mee op. Wie ben je? Ben je een introvert? Iemand die goed en nauwkeurig werkt, maar altijd eerst even de kat uit de boom kijkt? Of ben je een extravert? Veel praten en sociale contacten, want die geven je energie?
Oei, lastig. Ik probeer het opnieuw. Ik ben Gerard. Ik ben financieel controller en ik zit in schaal 11. Ik werk 60 uur per week, want dan kan ik snel carrière maken. Dan krijg ik eindelijk waardering van mijn vader. En dan maak ik indruk op mijn buurvrouw.
Het wil nog niet lukken, hè? Je houdt vast aan het idee dat je bent wat je doet. En dat de hoogte van je salaris bepaalt wie je bent. De wens van je vader is niet jouw wens, Gerard. En wat je buurvrouw van je vindt is ook niet echt belangrijk. Waar krijg je zelf energie van? Wat vind je leuk? Wat zou je zelfs nog wel willen doen als je er geen geld voor kreeg?
Nou, dat is best moeilijk. Mij is altijd verteld dat je pas succesvol bent als je een goede baan hebt en veel verdient. Ik probeer het opnieuw. Ik ben Gerard. Ik woon in een huis met een hypotheek van vijf ton. Ik rij nu nog in een Picanto, omdat de maandelijkse aflossingen voor mijn huis wat aan de hoge kant zijn. Maar als ik stevig blijf overwerken, dan kan ik straks een Mercedes kopen. Dan maak ik nog meer indruk op mijn vader en mijn buurvrouw.
Je laat je teveel leiden door wat de samenleving van je vindt, Gerard. Wat je vader van je vindt, de buurvrouw, de cavia. En je bent te materialistisch. Op die manier ga je er niet komen. Dan lijk je voor de buitenwereld een succesvolle man, maar neem je jezelf in de maling. Zeg nou eens wie je bent. Het interesseert je buurvrouw geen reet wat je verdient en hoeveel uren je werkt. Ze heeft liever dat je een keer de boodschappen voor haar doet als ze ziek is. Of een praatje met haar maakt, vriendelijk naar haar lacht.
Oké, oké. Ik probeer het nog een keer. Ik ben Gerard. Ik ben financieel controller en ik zit in schaal 11...
Het gaat je niet lukken, hè? Het prestatiegerichte denken is dertig jaar in je hoofd geprent en nu gaat iemand je ineens vertellen dat het leven niet alleen om geld, succes en rijkdom draait. Dat andere zaken veel belangrijker zijn. Dat het erom gaat hoe je je voelt. Dat je lekker in je vel zit. Dat je prettig omgaat met de mensen om je heen.
Ja, dat valt me zwaar. Ik dacht altijd ik heb wel een kut-baan, maar die geeft me wel geld en aanzien. Dan maak ik mijn vader blij, mijn buurvrouw.
Maar jij zit in die kut-baan, Gerard. Je werkt zestig uren per week en je ziet je kinderen nooit. Je cijfert jezelf weg omwille van het geld, het aanzien en de eisen van de wereld om je heen.
Niet een heel slimme zet, hè? Nu ik erover nadenk, waarom doe ik dat eigenlijk?
Ik heb al een aardig beeld, maar daarvoor zit je nou bij de workshop Zelfreflectie. Hou die laatste vraag vast, dan gaan we volgende week verder.
Comments