Toekomst versus verleden

Morgen is het Sinterklaas.

Hoe kom je daar nou bij? Het is mei. Sinterklaas is pas over zeven maanden.

Dat komt door mijn leeftijd. Ik ben achttien. Ik fantaseer de hele dag over de toekomst. Dat ik een huis heb, mijn eigen melkveehouderij, een leuke transgender om samen gemodificeerde kinderen mee te krijgen, macrobiotische darmspoelingen, zodat je de hele dag chips kunt eten. Ik denk dat technologie de wereld volledig gaat veranderen.

Grappig, dan hebben we een tegengestelde tijdlijn. Ik ben vijfenzestig. Ik denk alleen aan het verleden. Aan mijn lagere schooltijd. Dat we van Joris Driepinter schoolmelk kregen. In melk zit calcium. Daar krijg je sterke botten van. Maar die melk zat in flesjes en was altijd lauw. Die dronk niemand. Daardoor liep de helft van mijn vriendjes met een brace en zat de rest in een rolstoel.

Dan hebben we toch iets gemeen. 'Melk'. In de toekomst komt melk van mijn gemodificeerde melkkoeien. Die zet ik op de schooltuin neer. Dan hoeven kinderen alleen op de uiers te drukken en dan spuit de melk eruit. Voor alle kinderen in één keer, want mijn koeien hebben uiers met honderd spenen. En in die melk zit de E-coli bacterie. Als de kinderen gebukt onder de spenen staan, dan schijten ze gelijk de hele schooltuin onder. Die krijgt dan alle voedingstoffen om kinderen hun eigen aardappelen te laten verbouwen. Daar kunnen ze zelf chips van maken. Die ze de hele dag kunnen eten. Die chips loopt er aan de onderkant gelijk weer uit, zodat de grond verder wordt verrijkt. Dan leidt chips eten tot chips maken en zijn kinderen volledig circulair. Dan hoeven ze nooit meer naar school om iets te leren. Want waarom zou je naar school gaan, als je plek in de voedselketen al is bepaald? Als je door te nemen geeft en daardoor weer kunt nemen. Wel even je billen dichtknijpen als je weer bij meester op schoot moet zitten, natuurlijk. Anders kun je je hoge cijfers wel vergeten. Maar ik ben ervan overtuigd, dat het in de toekomst alleen maar beter wordt.

Ik ging vroeger ook naar de schooltuin. Daar kweekten we sla en andere groenten. Dan kregen we binding met de natuur. In theorie dan. Als ik een krop sla mee naar huis kreeg, dan gooide ik hem onderweg in de sloot. Want in die krop zaten allemaal beestjes. Dan ging mijn moeder hem klaarmaken en lag hij 's avonds op mijn bord. Ik moest er niet aan denken. Als God had gewild dat we zelf onze sla uit de grond trokken, dan had hij de supermarkt niet uitgevonden. Sla uit de supermarkt begon ik ook te mijden. Mijn moeder gooide er kruiden over en die zwarte puntjes vertrouwde ik voor geen meter. Toen ben ik helemaal gestopt met sla eten.

In de toekomst eet niemand sla. Gemodificeerde kinderen hebben dat niet nodig. Vanuit het laboratorium krijgen ze alle stoffen mee, die ze in hun leven nodig hebben. Hun maag verteert geen groenten, maar maakt ze zelf. In de maag groeit de ene krop sla na de andere. Die wordt door een micro-robot geoogst en naar de darmen getransporteerd. Die halen de voedzame stoffen eruit en het residu wordt door de kringspier terug naar de maag geschoten. Daar wordt er een nieuwe krop sla van gemaakt. Zo wordt buikloop kringloop en de toiletgang iets om met weemoed aan terug te denken. In de toekomst zitten mannen alleen nog op het openbaar toilet, om te mijmeren over vroeger. Toen de anus niet het begin, maar het peristaltisch eindpunt was. En ze daar nog samen anale seks konden hebben.